[این پستِ موقت، صرفا برای نشون دادنِ حرف گوش‌کن بودنِ من و تبعیت از دستورِ یک مادر (و نه ترس از بازخوردِ خشن)، نوشته شده و هیچ محتوای مهم دیگری ندارد.]

پ.ن:

در مورد اون تیکه‌ی داخل پرانتز بگم که:

بی‌حس شدگان را چه غم از خنجرِ بعدی!

پ.ن:

راستی از اون شبی که می‌گفتید غم‌ها تموم نمی‌شند چه خبر؟!

دیدید اون شب هم صبح شد و شب‌های بعد هم اومد!

کلا همین هست، همه‌ی شب‌ها تموم میشه

البته اینکه حالِ آدم خوب بشه یا نشه

بحث‌ش یه چیز دیگه هست ولی

شب‌ها در هر حال

تموم می‌شند

:)

پ.ن:

شبایی که من این زخمارو میشمردم کجا بودی؟!

...

هنوزم اون شبای گریه‌ی مستی رو یادم هست

کجا موهاتو وا کردی کجا بستی رو یادم هست

[ آهنگ کجا بودی - محسن چاووشی]

پ.ن:

اگر حرفی سخنی چیزی تو دلتون مونده و فکر میکنید که نیاز هست من بدونم و در مورد من بوده، بهم ولو شده به صورت ناشناس، اطلاع بدید!

حداقل در مورد بازخوردِ من، نترسید، فکر کنم تا الان معلوم شده باشه که پسرِ بدی نیستم؛ تهش همه‌مون می‌میریم و این حرف‌ها تو دلمون می‌مونه!