توی این چند روز اخیر، خیلی یهویی یه کم سرم زیادی شلوغ شده، واسه اینکه بیدار بمونم و انرژی داشته باشم تا به کارهام برسم، بعد از چند وقت رفتم سراغ موسیقی(قاعدتا اگه شرایط محیا بود اولین سنگر قهوه هست!)؛ چقدر آهنگ زیر قشنگ هست، «خونه‌ی آرزو» معین هم قشنگ بود؛ شاید این سوال پیش بیاد که این آهنگ‌ها بیشتر انرژی آدم رو میندازه! که باید بگم این آهنگ‌های جلفِ بازارِ موسیقی ایران(با ادای احترام کامل به محسن چاووشی عزیز و...) و این بندهای جدید(با ادای احترام به گروه آریان که هیچ وقت خودشون رو توی اجراهای فارسی آریان بند معرفی نکردند) ندوست:/

آهنگ‌هایی که یک ضرب حماسی هم دارند، به دلیل اینکه (آقا/خانم) جمهوری اسلامی کلا قصدی نداره که جواب کارهای خصمانه‌ای که علیه آدم‌های بزرگش اتفاق میافته رو به صورت هم‌تراز بده(یا شاید بعضی از مسئولین ترس دارند یا دقیق‌تر بگم کفایت لازم برای حفاظت از مردم و آدم‌های بزرگ‌مون رو ندارند) تا یه کم غم دلمون کم بشه، گوش نمیدم چون حجم حرص و بغضی که از عدم اقدام اینها بهم وارد میشه رو بر نمیتابم؛ البته آهنگ «سنصلی فی القدس» و «سنخوض البحر معک...» حسابشون جداست!

شهر حسود|علی زندوکیلی

ما غنیمت های بی رویای این جنگای سردیم

زندگیمون کو ببین ما کشته های بی نبردیم

بی خبر از حال هم آواره ی دنیای دردیم

ما واقعا با هم چه کردیم؟

...

پس بدین فرصت خندهامو

پس بدین شادی تو صدامو

پس بدین قلب عشق آشنامو

لااقل پس بدین گریه هامو …