دلتنگ مشهدیم و پریشان کربلا...💔
پ.ن:
یا مَلجَاَ کُلِّ مَطرُود
ای پناه هر طرد شده
(دعای جوشن کبیر)
پ.ن:
بین عکس‌هایی که تو حرم امام رضا ع، گرفتم و تو وبلاگ گذاشتم، این عکس اول پست و عکس پایین رو خیلی دوست دارم(البته مطمئن نیستم عکس پایینی رو گذاشته بوده باشم)
علی‌ای‌حال نه تنها داریم با حسین حسین پیر میشویم و من هنوز کربلا نرفتم، بلکه مشهد هم از ما گرفتند و بویِ تعفنِ این «آبِ بینیِ بز» بیشتر از همیشه غیر قابل تحمل شده برام.
«یا عَلِىُّ یا عَظیمُ»
«یا رادَّ ما قَدْ فاتَ» حرم‌ها رو حداقل بهم برگردون
«یا اَجْوَدَ الاْجْوَدینَ یا اَکْرَمَ الاْکْرَمینَ» دلتنگیِ باب الجواد رو به کی بگیم؟
«یا مَنْ لا تُضْجِرُهُ الْمَسْئَلاتُ» اون همه آرزوهامون چی میشه؟
«یا فَتّاحُ یا نَفّاحُ یا مُرْتاحُ» خنده‌هایی که از ته دل‌های بعضی‌هامون رفته رو چیکارش کنیم؟
«یا مُدْرِکُ یا مُهْلِکُ یا مُنْتَقِمُ» داغ‌هایی که تو دلمون مونده و انتقام‌هاشون گرفته نشده رو چجوری آروم کنیم؟
«یا راحِمَ الْعَبَراتِ» ای رحم کننده بر اشک‌ها، با دل‌های گرفته‌مون چیکار کنیم؟
«یا رآدَّ یُوسُفَ عَلى یَعْقُوبَ» درسته به اندازه‌ی یعقوب نبودیم ولی یوسف رو هم ندیدیم...؛ یوسف‌مون رو بهم بر می‌گردونی...؟
پ.ن:
چند وقت پیش داشتم یه سخنرانی گوش میدادم در مورد شرح زیارت جامعه کبیره، عبارتی که حاج‌آقای مهدوی گفتند نقل به مضمون این بود که بعضی وقت‌ها صفتی که خدا برای خودش تو قرآن معرفی می‌کنه یه جورایی، بیانگرِ اسمِ مضمون به اون صفت هست (برای روشن تر شدن بگم که مثلا گفته میشه حضرت عباس ع به کلمه‌ی برادر، ارزش و اعتبار و معنی بخشید و اگه بخواید لفظِ برادر رو تعریف کنید ذهن به توصیفِ حضرت عباس ع می‌پردازه) اشاره کردند به آیه‌ی زیر که می‌گفتند اینجا با وجودِ اینکه از نظرِ دستورِ ادبیات خیلی از مفسرین، علی رو صفت گرفتند و اون «انه» رو یه معنی ضمیر گرفتند، ولی همون اسمِ امام علی ع هست که بیانگرِ اون صفتی هست که خدا داره؛ به نظرم این نکته از قرآن و این آیه، خیلی قشنگ بود:
الزخرف
وَإِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتَابِ لَدَیْنَا لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ
ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻛﻪ او ﺩﺭ ﺍمِّ ﺍﻟﻜﺘﺎﺏ [ ﻛﻪ ﻟﻮﺡ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺍﺳﺖ ] ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ .(٤)